هرچند این عنوان از نظر فنی میتواند به آثاری که با ابزارها یا روشهای دیگر اجرا شده و صرفا در کامپیوتر اسکن شده اند اطلاق شود، اما اصطلاح هنر دیجیتال معمولا برای آثاری که به شیوه ای نه چندان پیش پا افتاده رایانه ای - برنامه های کامپیوتری، ریز کنترل کننده ها یا هر سیستم الکترونیکی که بتواند اطلاعات ورودی را به خروجی تبدیل کند - تصحیح و تکمیل شده اند، به کار میرود.

متون دیجیتال شده یا فایلهای صوتی و تصویری خام به خودی خود معمولا در دسته هنر دیجیتال قرار نمیگیرند اما میتوانند بخشی از یک پروژه بزرگتر باشند.

در دسترس بودن و محبوبیت نرم افزارهای دستکاری و تغییر عکس موجب شکل گیری و توسعه مجموعه عظیمی از تصاویر به شدت تغییر یافته شد که بسیاری از آنان شباهتی اندک با تصویر اولیه داشته و یا اصلا شباهتی با آن ندارند.

این استادکاران میتوانند با استفاده از ابزارهای الکترونیکی چون قلم موها، فیلترها و ذره بین تصاویری به وجود بیاورند که با ابزارهای مرسوم عکاسی قابل اجرا نخواهد بود. به علاوه، هنرمندان دیجیتال میتوانند تمام روشهای فوق را با مهارت بر روی تصاویر اسکن شده نقاشی، کلاژ، لیتوگرافی و طراحی نیز اجرا نمایند. این هنرمندان برای خلق آثار خود از منابع متعدد دیگری نیز استفاده میکنند.

تصاویر گرافیکی سه بعدی یا 3D با به کار بردن روش طراحی تصاویر مرکب از اشکال هندسی، چند وجهی ها یا قوسهای NURBS که برای ایجاد اشکال سه بعدی واقعگرایانه، اشیاء و مناظر مختلف بسیار مناسبند، ساخته میشوند. چنین تصاویری در موارد متعدد از قبیل فیلم، تلویزیون، چاپ، نمونه سازی سریع و جلوه های ویژه بصری به کار میروند. نرم افزارهای فراوانی برای گرافیک سه بعدی وجود دارند.

مدتهاست که رسانه های گروهی برای ساختن تبلیغات از هنر دیجیتال استفاده بسیاری برده و در صنعت سینما نیز برای خلق جلوه های ویژه از نرم افزارهای کامپیوتری بهره میبرند. نشر رومیزی یا Desktop publishing (انجام مراحل مختلف حروفچینی، تصویر سازی، صفحه آرایی و.. در کامپیوتر و چاپ آن با چاپگرهای رومیزی) نیز با وجود اینکه بیشتر به طراحی گرافیک منسوب میشود، اما تاثیر عظیمی بر دنیای نشر گذاشته است.

با تمام اینها، هنر دیجیتال هنوز نتوانسته است اعتبار و احترامی مانند شکلهای "جدی" تر هنری چون مجسمه سازی، نقاشی و طراحی به دست بیاورد. شاید یک دلیل آن عقیده نادرست اما شایع عده ای باشد که میگویند: "این کارها را کامپیوتر برایت انجام داده ..." و به نظرشان تصاویر خلق شده میتواند توسط هر شخص و به هر تعداد خلق شود.

علاوه بر کاربردهای تجسمی، کامپیوتر به خاطر قابلیتهای عالی خود در تنظیم و ایجاد نمونه های صوتی، برای خلق آثار موسیقی، به خصوص موسیقی الکترونیک بسیار مورد استفاده قرار میگیرد. همانطور که در طی سه دهه گذشته، موسیقی دیجیتال توانسته است به عنوان یک فرم موسیقی، مورد پذیرش عموم قرار بگیرد، این امکان وجود دارد که ارزش هنر دیجیتال نیز روز به روز بیشتر بر همگان ثابت شده و به عنوان یک شیوه مستقل پذیرفته شود.

بنا به نظر عده ای، ما اکنون در دوره فرا دیجیتال (postdigital) به سر میبریم، زمانی که فناوری دیجیتال دیگر در دنیای هنر چیز نوظهوری محسوب نمیشود و "ابزار دیگر پیام اثر محسوب نمیشود".

ابزارهای دیجیتالی جزء لازم روند خلق هنر هستند. عکاسی دیجیتال و چاپ دیجیتال اکنون به عنوان ابزار و واسطه ای قابل قبول پذیرفته شده اند، موزه ها و گالریهای معتبر به نمایش این آثار پرداخته و کار هنرمندان دیجیتال توانسته اند از طریق هنر اینترنتی (net art هنر یا اثر فرهنگی که از اینترنت به عنوان اصلی ترین ابزار خود سود برده است) و هنر نرم افزاری (software art آثاری که بر پایه قابلیتهای نرم افزاری بنا شده اند) محبوبیت یافته و از موقعیت مستحکم تری برخوردار شده اند.

از طرفی آثار نقاشان دیجیتال نیز با پیشرفت کیفیت تصاویر خروجی، موفق به کسب پذیرش منتقدان و بینندگان گشته است. موزه هایی در سراسر جهان از جمله موزه هنری سن خوزه (San Jose) و دپارتمان چاپ موزه ویکتوریا و آلبرت (Victoria and Albert Museum) به جمع آوری آثار دیجیتال پرداخته اند.

یک دلیل عمده انجمنهای موجه هنری در عدم پذیرش هنر دیجیتال، این باور غلط است که چاپ دیجیتال یک اثر میتواند بارها و بارها تکرار شود. بسیاری از هنرمندان پس از اولین چاپ، تمام فایلهای مربوط به آن را پاک کرده و در نتیجه اثری یگانه خلق میکنند. یک دلیل دیگر نیز طولانی بودن عمر این آثار است که با توجه به فناوری روز چاپ دیجیتال، محو شدگی و زوال رنگها در حدود 60 تا 100 سال پس از چاپ آغاز خواهد شد.